Në Minneapolis, Shtetet e Bashkuara, Abi ka një kafe të quajtur Abi’s Cafe. Përveç të qenit pronare, gjithashtu punon brenda ambienteve dhe i pëlqen gjithmonë të ketë gjithçka nën kontroll, si për klientët ashtu edhe për stafin.
Ne të gjithë e dimë se kur ju nuk keni përvojë, keni një të kaluar kriminale ose jeni më shumë se 30 vjeç, të gjesh një punë mund të jetë shumë e vështirë dhe, për këtë arsye, shumë njerëz përfundojë në mes të rrugës duke lypur, siç ndodhi me Marcus-in, që një ditë hyri në barin e Abi-t.
“A do të më jepni një monedhë?”, i thote Marcus.
Ajo ia ktheu:
-Më dukesh i shëndetshëm, a nuk do të ishte më mirë për ty, t’i fitosh paratë me një punë?
Marcus-i u përgjigj se ai do të donte të ishte në gjendje për të punuar dhe se, për t’i treguar të gjithë të vërtetën, të ecte nëpër rrugë duke kërkuar monedha ishte me të vërtetë e dhimbshme, por në fund nevoja e shtynte të bënte diçka të tillë.
Në të kaluarën i pastrehut kishte bërë disa gabime dhe kishte probleme me drejtësinë, kjo nuk i lejonte atij të gjente një punë të mirë.
Falë sinqeritetit të pastrehut, Abi vendosi t’i bëjë atij një propozim.
Abi ishte ajo që i hapi derën Marcus-it, një veprim i bukur që ne duhet të marrim një shembull, sepse ajo na ka treguar se, për fat të mirë, njerëzit me një zemër të madhe ende ekzistojnë.
Ta mbante kafenenë në gjendjen e duhur ishte një sfidë e përditshme e Abi-t, megjithatë, ajo kishte nevojë për dikë për t’i dhënë asaj një dorë në kuzhinë. Kështu që, pa dyshim, ajo vendosi t’i ofrojë punësim Marcus-it në këmbim ushqimit të përditshëm, me premtimin se kur aktiviteti do të stabilizohet, do të fillojë gjithashtu ta paguajë.
Marcus-i ishte shumë i lumtur dhe pranoi propozimin, nuk mund të besonte se dikush i ofronte atij një punë dhe sytë iu mbusheshën me lot.
Abi e ndau këtë histori në profilin e saj dhe përmes postit ajo vazhdoi të bënte komente shumë pozitive për Marcus-in.
Ajo shkroi se Marcus-i jo vetëm që e bëri punën që i ishte caktuar, por gjithashtu e ndihmoi atë me detyra të tjera. Marcus ishte gjithmonë i gatshëm t’i jepte një dorë. Marcus ishte shumë përgjegjës dhe çdo ditë ai arriti në kohë në punë dhe u pajtua me të gjitha rregullat.
Kur bari më në fund filloi të jepte fryt, Marcus-i filloi të merrte një pagesë. Ai nuk pranoi më që Abi t’i jepte ushqim, ndihej shumë krenar për të qenë në gjendje të paguhej për punën e tij.
Ai pranoi se kjo e bëri të ndihej një person më i mirë, ai gjithashtu arriti të rifitonte besimin tek vetja dhe të fitonte atë të të tjerëve. Marcus nuk kishte marrë vetëm një punë, por në fakt edhe shumë miq.
Një ditë Abi e pa Marcus-in që po i blente mëngjesin një gruaje të pastrehë dhe kjo mbushi zemrën e saj me gëzim. Nuk ka dyshim se ata që kanë më pak janë ata që japin më shumë, a nuk mendoni kështu?
Ne nuk duhet të gjykojmë njerëzit që janë në rrugë që kërkojnë lëmoshë, do të ishte mjaft mirë që të ishim në gjendje t’i ofronim atyre diçka që do të sjellë përfitime reale dhe për të ndihmuar ata të ndryshojnë situatën në të cilën ata janë.
Nuk është kurrë tepër vonë për të bërë diçka të mirë për një të huaj apo edhe për të dhënë një shans të dytë, sepse ne të gjithë e meritojmë. Ndani këtë histori nëse jeni dakord me faktin se ne të gjithë e meritojmë një shans të dytë.
