Një herë dikush shkoi tek i urit dhe e pyeti:
“Cila është më e rëndësishme, më e vlefshme – Pasuria apo Urtësia?”
Baal Shemi qeshi dhe tha:
“Sigurisht, mençuria është më domethënëse, më e vlefshme”.
Atëherë vizitori i tha:
“Atëherë, kam një pyetje tjetër – të shoh gjithmonë – ty njeriun e mençur, duke ndjekur të pasurit. Gjithmonë shkoni në shtëpinë e njerëzve të pasur, por nuk kam parë kurrë ndonjë burrë të pasur duke të ndjekur ty.
Por ju thoni që mençuria është më e vlefshme se pasuria. Nëse është kështu, atëherë ma shpjegoni këtë fenomen.”
Baal Shem qeshi përsëri dhe tha:
“Po, sigurisht që njerëzit e mençur shkojnë te të pasurit, sepse ata janë mjaft të mençur për të ditur vlerën e pasurisë, ndërsa njerëzit e pasur janë thjesht të pasur dhe ata nuk mund ta kuptojnë vlerën e mençurisë. Unë shkoj tek ata sepse e kuptoj vlerën e pasurisë, por ata nuk mund ta kuptojnë vlerën e mençurisë, kështu që nuk vijnë tek unë.”
Nëse shihni një shenjtor duke shkuar në një pallat, do të thoni – Oh! Ky njeri nuk është shenjtor.
Këtu përfundon e gjitha sepse ju shikoni me sytë tuaj. Pasuria ka kuptim për ty. Ju mund të ndiqni vetëm një shenjtor që heq dorë nga pasuria sepse jeni të fiksuar pas pasurisë.
Ju shikoni përbrenda vetes dhe çdo gjë që thoni ka të bëjë më shumë me ju sesa me këdo tjetër. Gjithmonë ka të bëjë me ju, ju jeni referenca.
Kur thoni se Buda nuk është i përndritur, nuk e thoni këtë, thjesht do të thotë – Për mua ai nuk duket i përndritur.
Ju keni kategori fikse mendimi dhe vazhdoni t’i përdorni ato. Për ju, patologjia është e njohur, por përndritja nuk është.
Ju nuk mund ta kuptoni atë që është më e lartë se ju. Ju mund të kuptoni vetëm atë që është më e ulët se ju ose më së shumti atë që është në të njëjtin nivel. Për të kuptuar sa më lart do të duhet të ngjitesh më lart.
