Kur isha 3 vjeç, nëna ime u kthye te familja e saj dhe ndihmoi në restorantin e petëve të viçit që ata zotëronin. Ishte një ndërmarrje e vogël e drejtuar nga nëna ime, tezja dhe tre punëtorë. Ishte gjithmonë plot me klientë për aq kohë sa mbaja mend. Të rriturit punonin shumë, ndërsa unë luaja në oborrin e shtëpisë me kushërinjtë e mi.
Mendova se babai im kishte vdekur sepse nuk e kisha parë kurrë, por kur e pyeta nënën time nëse mund ta shihnim varrin e tij, ajo më thoshte me ashpërsi që ta hiqja këtë mendim nga koka. E pashë për herë të parë ditën kur prindërit e mi u takuan për t’u divorcuar. Ai përpiqej të bënte paqe me mua duke më dhënë çokollata, por nëna ime më kishte paralajmëruar:
“Nëse merr diçka nga ai njeri, nuk do të jesh më djali im!”
Kisha shumë frikë, nuk guxova kurrë t’i merrja asgjë dhe shpejt edhe e përbuzja gjithashtu.
Babai im u transferua në qytet për të filluar një biznes atje dhe së shpejti, ai takoi një grua dhe u martua. Ai thjesht kishte harruar për ne. Ai shkruante gjithnjë e më pak derisa nuk na shkruante më. Ne vazhduam jetën tonë dhe shumë shpejt mbarova kolegjin dhe fillova punën time të parë. Unë ende jetoja me nënën time dhe punoja shumë për t’u kujdesur për të.
Pas gjithë vështirësive që ajo ka kaluar në rritjen time, nuk mund ta ëndërroja kurrë ta shpërbleja atë. Unë ende mbaja inat për babain tim që e la atë.
Me kalimin e viteve dëgjova të afërmit të flisnin për arrogancën e babait tim dhe se si ai nuk do të linte kurrë asnjë qindarkë për mua për të trashëguar. Mendova me vete:
“Nëse ai do të më jepte ndonjëherë diçka, do ta digjja!”
Vitet kaluan dhe mendimet për babain tim u zhdukën ngadalë. Jam martuar me dashurinë e jetës sime dhe kam një fëmijë për të cilin do të hiqja dorë nga gjithçka. Një ditë kur kthehesha nga puna, vura re një burrë të turbullt para shtëpisë sime dhe kur iu afrova, më dha një kuti me çokollata.
Ai përsëriste vazhdimisht “Kur ishe i ri, të pëlqente të haje çokollata”. Mora kutinë dhe shkova në shtëpi për t’i treguar nënës sime se çfarë kishte ndodhur. Kur hapëm kutinë mbetëm të shtangur. Në të ishte një librezë me një llogari që kishte mbi 1,000,000 dollarë në të. I thashë asaj çfarë thoshte burri dhe ajo u përlot duke e ditur se në të vërtetë ishte babai im.
Ajo nuk i preku paratë, por kur u sëmur, ne nuk kishim zgjidhje tjetër veçse t’i përdornim për të mbuluar shpenzimet e saj të operacionit.
Kaluan disa muaj kur mora një telefonatë nga një i panjohur. Ajo e identifikoi veten si gruaja e babait tim dhe se kishte telefonuar për të më thënë se ai kishte vuajtur nga një goditje në tru. Ai thërriste emrin tim dhe unë nuk mund të mos shkoja ta shihja.
Kur pashë trupin e tij të dobët të shtrirë në shtratin e spitalit, kuptova se kisha pushuar ta urreja shumë kohë më parë. Ai ishte në koma dhe unë qëndrova pranë tij për ditë të tëra. Kur më në fund u zgjua, u kthye nga unë dhe me një buzëqeshje të dobët tha:
“Bir, babi do të të blejë çokollata”.
Të gjithë u tronditën sepse me çmendurinë e tij, ai nuk mund të njihte askënd për vite me radhë, por më kujtoi mua në fund.
Nuk e fajësoj më atë që na la dhe as nënën time që nuk tha të vërtetën e asaj që ndodhi. Edhe pse babai im nuk është ende mirë, thjesht shpresoj të jem në gjendje të kaloj pjesën tjetër të kohës së tij të mbetur së bashku për të kompensuar kohën e humbur.
