A po veprojnë tashmë forcat speciale perëndimore në Ukrainë? Thashethemet e kancelarit gjerman Olaf Scholz se Franca dhe Mbretëria e Bashkuar kanë shtyrë praninë e operatorëve të tyre të inteligjencës dhe njësive të zgjedhura të forcave të armatosura në terren, për të drejtuar lëshimet e raketave Scalp dhe Storm Shadow nuk duhet të lexohen si një paralajmërim përshkallëzues kundër Rusisë. Përkundrazi, ato janë një përpjekje për të hedhur ujë në zjarr, pas deklaratave të diskutueshme të Emmanuel Macron për dërgimin e mundshëm të trupave evropiane në Ukrainë.
Një agjitacion që të mahnit
Ajo që është mjaft befasuese është agjitacioni i përgjithshëm që kanë shkaktuar fjalët e Scholz. Si dhe ndryshimi i papritur i narrativës së Macron, i cili vendosi të ftojë liderët e të gjitha forcave politike të përfaqësuara në Asamblenë Kombëtare në Elysee më 7 mars për të diskutuar mundësinë e vendosjes së njësive speciale në mbështetje të Kievit. Vullneti i Macron, në frontin politik, është i qartë tashmë: ai dëshiron të jetë flamurtari i mbrojtjes së re evropiane. Por duket e vështirë të mohohet ajo që diskutohet hapur në gazetat kryesore.
“Washington Post” e kujtoi duke theksuar se “ dokumentet e zbuluara vitin e kaluar konfirmuan se disa vende të NATO-s – përfshirë Shtetet e Bashkuara, Britaninë dhe Francën – kishin vendosur një numër të vogël forcash speciale dhe këshilltarësh ushtarakë në Ukrainë në role të paspecifikuara, ndoshta të lidhura me punën dhe trajnimin e mbështetjes logjistike”. “New York Times” kohët e fundit ka rishikuar “turneun e hijeve” dhjetë-vjeçare të CIA -s në Ukrainë.
Rastet kur Moska paralajmëroi për përshkallëzim
Kremlini dhe Vladimir Putin, përmes zëdhënësit Dmitri Peskov, kërcënuan me zjarr dhe flakë. Por ashtu siç ndodhi me ardhjen e armëve të rënda, dërgimin e Himarit dhe Atacms, dërgimin e tankeve, raketave me rreze të gjatë, Moska e ka kuptuar prej kohësh vijën e kuqe perëndimore edhe në lidhje me forcat speciale. SHBA, dhe nuk do të shkojnë përtej kërcënimeve retorike. Është e habitshme pse duhet pritur një qëndrim tjetër kur prezenca e operativëve perëndimorë në terren dihet prej disa kohësh. Scholz kujtoi se në rast të dorëzimit të raketave të lundrimit Taurus në Ukrainë, Bundeswehr-it do t’i duhej të vendoste asete në vendin e pushtuar për të siguruar që Kievi të mos i përdorë ato për të goditur Moskën. Dhe kjo është ajo që, operacionalisht, është e besueshme që do të bënin amerikanët, francezët dhe britanikët.
Planet e NATO
Synimi i NATO-s është të shkatërrojë Rusinë në Ukrainë, jo të bëjë luftë kundër saj. Kjo ka prodhuar një formë të veçantë mbështetjeje për Kievin, duke marrë asete, për sa kohë që ai shkarkon fuqinë e tyre të zjarrit… në territorin e tij! Çfarë garancie më e mirë se njësitë e inteligjencës, këshilltarët ushtarakë dhe forcat speciale të afta për të vepruar, në të njëjtën kohë, si këshilltarë, inspektorë dhe garantues të respektimit të vijës së kuqe të nënshkruar de facto me Kremlinin? Diplomacia e inteligjencës, e udhëhequr nga drejtori i CIA-s, William Burns, i ka zbuluar këto vija të kuqe prej disa kohësh. Në lojën e roleve, debati për trupat në Kiev është gjethja e fikut.
Është e qartë se në kuadër të këtij makro-objektivi ka ndjeshmëri të ndryshme. Rryma mbizotëruese e NATO-s, në aksin SHBA-MB, synon ta bëjë një Evropë të “përçarë” formën më klasike të satelitit për sa i përket varësisë ushtarake nga prioritetet e qendrës. Parisi dhe Berlini janë të ndarë për metodat, por bien dakord për qëllimin e përshpejtimit të evropianizimit të sigurisë. Dhe konfrontimi me Rusinë shihet si alibi thelbësore për të qenë në gjendje ta bëjë këtë pa qenë nevoja t’i jepet përgjegjësi ashpër Uashingtonit dhe Londrës. /“Inside Over”
